Trener Przyszłości

Ich znaczenie nie słabnie ani w epoce cyfrowych nomadów, ani w czasach, gdy sztuczna inteligencja uczy się diagnozować, projektować i interpretować przepisy szybciej niż niejeden człowiek.

Współczesność wymaga od nas, byśmy błyszczeli, zanim zdążymy coś powiedzieć. Ale prawdziwa wartość człowieka nie leży w tym, co widać na zdjęciu – tylko w tym, co widać w jego czynach. Być może największym luksusem naszych czasów jest nie nowy zegarek, lecz autentyczność.

Z serii zawody przyszłości: Ten zawód będzie miał zawsze popyt. Bo choć możemy zautomatyzować zakupy, randki i oglądanie seriali… nigdy nie zautomatyzujemy potrzeby, by ktoś pilnował, żebyśmy mieli czas na to, co naprawdę ważne.

Cyberdyplomata to nie zawód przyszłości – to zawód teraźniejszości. Państwa, które już dziś zaczną kształcić ekspertów zdolnych negocjować w cyfrowym świecie, będą miały przewagę nie tylko w obronie własnych interesów, ale także w kształtowaniu reguł globalnej gry. W epoce, w której dane stają się „nową ropą”, cyberdyplomaci mogą być równie ważni jak ambasadorowie w tradycyjnych stolicach świata.

Z serii zawody przyszłości: Społeczeństwo się starzeje, dzieci rodzi się coraz mniej, a część singli i par otwarcie mówi: „dzieci? Nigdy”. Efekt? Na starość nie będzie komu wcisnąć pilota ani wyjaśnić, czemu tablet nie widzi Wi-Fi.

Z serii zawody przyszłości: Pszczelarz jeszcze niedawno wydawał się profesją skazaną na folklor: starszy pan w kapeluszu z siatką, kilka uli w sadzie, odrobina miodu sprzedawanego na targu. Tymczasem w XXI wieku ten obrazek przeszedł metamorfozę.

Z serii zawody przyszłości: Drony latają, roboty sortują paczki, algorytmy sterują fabrykami, ale… kto to wszystko naprawi, kiedy się zawiesi?

Z serii zawody przyszłości: Pewnie tekst zrozumieją tylko posiadacze czworonogów, a pozostali popukają się w głowę. Ale dane nie kłamią. Szacuje się, że kotów jest u nas 7 mln. Natomiast psów - 8 mln. Więcej jest tylko w Niemczech, Hiszpanii i we Włoszech.

Różnorodność to nie modny slogan z prezentacji HR. To przewaga konkurencyjna. To gulasz pełen przypraw: czasem ostry, czasem słodki, ale zawsze sycący i niepowtarzalny.

Brak pokory w zarządzaniu nie jest tylko wadą charakteru. To ryzyko operacyjne. Menedżer, który nie chce się uczyć, nie korzysta z cudzej praktyki i nie zadaje pytań, mentalnie wstrzymuje czas.

W biznesie wszystko podobno da się policzyć, ale są koszty, których nie widać w Excelu.